Dolina Będkowska - uformowana w górnojurajskich wapieniach należy do największych wśród Podkrakowskich Dolinek. Liczy 7 km długości, a jej najciekawszym krajobrazowo jest środkowy odcinek w którym spotkamy największe zgrupowanie jurajskich skałek o różnorodnych i oryginalnych formach. Najbardziej znaną z racji nadanej przez taterników nazwy jest Dupa Słonia; najbardziej okazałą – Sokolica, która dominuje w krajobrazie Doliny swymi ponad 70 m wysokości skalnymi ścianami. Na jej szczycie, dostępnym od strony Będkowic, zachowały się pozostałości wałów bliżej nierozpoznanego rycerskiego gródka funkcjonującego w okresie XII – XIV w. W ich obrębie odkryto również ślady osadnictwa neolitycznego oraz z okresu kultury łużyckiej. Do kolejnych osobliwości Doliny należą: obfite krasowe wywierzysko potoku Będkówka, które zachowało się w naturalnym stanie (pomnik przyrody) oraz wodospad „Szum”, spływający po kilku skalnych progach o sumarycznej wysokości dochodzącej do 5 m. „Szum” jest jednym z nielicznych i największym wodospadem na Wyż. Krakowsko-Częstochowskiej. W dolnym odcinku, w którym rozłożyły się domostwa Łączek – przysiółka Kobylan zwraca uwagę wyraźna asymetria zboczy. Orograficznie lewe tworzy masyw – Góry Żarnowej o piarżystych stokach z rzędami oryginalnych skałek w partiach szczytowych. Dolina Będkowska dotychczas nie jest objęta żadną formą ochrony. Jest jednak uważana za jedną z najcenniejszych wśród Podkrakowskich Dolinek z uwagi na bardzo zróżnicowaną szatę roślinną. Dominują lasy – w partiach wierzchowinowych bory mieszane, na stokach grądy oraz fragmentarycznie buczyny karpacka i ciepłolubna w dnie łęgi olszowe. Znaczne partie zajmują barwne kserotermiczne murawy, łąki wilgotne oraz murawy naskalne. Liczna jest flora roślin górskich, wśród których na szczególną uwagę zasługuje rosnąca na skałach, chroniona skalnica gronkowa, gatunek arktyczno-alpejski, znany co prawda z przydomowych skalniaków, lecz w naturalnych warunkach występująca niezwykle rzadko.
ue_footer