Na pograniczu Świątnik Górnych i Sieprawia znajduje się samotna skała zwana powszechnie Kopytkiem. Skałka w formie ambony stokowej jest jednym z nielicznych odsłonięć skalnych Pogórza Wielickiego i mierzy ok. 3 m wysokości i 20 m długości. Zbudowana jest z odpornych piaskowców izdebniańskich. Nazwa Kopytko pochodzi od miseczkowatego wgłębienia w kamieniu, które do złudzenia przypomina kształtem odciśnięte końskie kopyto. W czasach przedchrześcijańskich było to miejsce kultowe, najprawdopodobniej związane z bóstwami Świętowitem i Swarożycem. W legendach z nim związanych widać wyraźnie ślady słowiańskich wierzeń, lecz w wyniku intensywnej chrystianizacji oraz wielowiekowej przynależności wsi do kościoła, podania ewoluowały w stronę tradycji chrześcijańskiej. W średniowieczu Koptyko wiązano z osobą św. Stanisława. Z tą postacią wiąże się najstarsza świątnicka legenda, według której mieszkańcy Górek (jak wtedy nazywały się Świątniki Górne) i Sieprawia toczyli wieloletni spór o granicę. W celu rozstrzygnięcia konfliktu przybył biskup Stanisław będący właścicielem Górek. Jego koń, stanąwszy na skalnym wzniesieniu, zwanym dzisiaj Kopytkiem, zatrzymał się i uderzył kopytem w skałę pozostawiając w niej widoczny ślad. Biskup, widząc w tym znak Boży, nakazał, aby tędy przebiegała granica między zwaśnionymi wsiami. Aby ze Świątnik Górnych dojść do Kopytka, należy udać się do lasu zwanym Dziadowiec. Wejście do niego znajduje się na końcu ulicy Stromej. W Dziadowcu znajduje się również studnia ze znakomitą wodą, na bazie której świątniczanie przygotowują po dziś dzień słynną w tej miejscowości „Herbatę z Dziadowca”.
ue_footer